kobiecie wcześniej czy później opuści swego przyjaciela. Zresztą w tym wypadku Widmar był nawet poniekąd zadowolony. Pozostawała mu zupełna swoboda działania. <br>Z grzmotem odsunął od siebie stolik, wstał, ocknął się i zobaczył z tęsknotą, że na ulicy było już ciemno. Wtedy postanowił wrócić do domu i niż czekając dłużej na krawca wziąć w ręce inicjatywę. Oznaczało to ni mniej, ni więcej tylko zabójstwo. Ciemności na ulicy znowu wydały się krwawą czerwienią, wiatr szarpał i pękał jak wystrzały na polowaniu.<br>- Ależ nie!... - zawołał nagle na całą ulicę Widmar i przystanął. Oczywiście, że nie mógł zdecydować się na ten nieodwracalny krok, dopóki nie