krawiec i zamarł.<br>Kanciasty cień w oknie stał nieruchomo i tylko w pewnym momencie jak gdyby poruszył głową. Ten ruch wydał się Widmarowi znany i od razu wytłumaczył mu wszystko.<br>- Rebeko! - zawołał zachrypniętym głosem, ale na szczęście nowy podmuch wiatru zagłuszył jego krzyk.<br>- Nie, proszę szanownego pana - doleciał zagrobowy szept krawca - to zdaje się kto inny...<br>Lecz słowa te nie dotarły do świadomości Widmara. Nieruchomy cień w oknie przylgnął do szyby, potem zaczął podrygiwać i rzucać się a boku na bok. Z podwórka wyglądało to, jak gdyby cień szamotać się z czymś niewidzialnym. Trwało to krótko. Cień odchylił się w głąb