zaraz usłyszy śmiech tak serdeczny, zaraźliwy, że tylko się przyłączyć i tym śmiechem wszystko na zawsze zagłuszyć.<br>Usłyszał głos cichy, surowy:<br>- I co potem? Jak ty to sobie wyobrażasz? Firaneczki w oknie, stroiczka w doniczce, ja i ty. Szczęsny i Madzia, i wszystko szczęsne...<br>Niewesoło uśmiechnęła się do niego.<br>- My krótko żyjemy, Szczęsny, przeciętnie do roku. Potem sprawa i wyrok - i już tylko skrawek nieba w okienku.<br>Umilkła. Szczęsny wciąż klęczał przy ruszcie.<br>- Siedziałam raz z towarzyszką, która miała męża i dziecko. Boże, jak ona się męczyła! Jak ona tęskniła. Jeszcze teraz widzę czasem jej ręce na kracie... Nie - otrząsnęła się