pociągnąć azjatyckiej, namiętnej propagandzie. Karina odwróciła twarz w jego stronę. Wciąż uśmiechała się. On odpowiedział uśmiechem. Powstał niezwykły trójkąt, zbudowany z nieoczekiwanego materiału - apel działaczki z Bangladeszu wywołał uśmiech na twarzy Dunki, którym z kolei obdarowała Polaka.<br>- Dzień dobry - powiedział B. - przecież się znamy.<br>- Znowu nie wzięłam okularów - odrzekła Karina-krótkowidz i przyjrzała mu się z bliska. - To prawda. Znamy się. <br>Opowiedziała mu, że z reguły zapomina okularów. Zmuszało ją to do prawie ocierania się o tych, których, jak sądziła, skądś znała. Na dobrą sprawę nigdy nie była pewna, czy ludzie przechodzący obok nie są jej znajomymi lub przyjaciółmi. Zdarzało się