jak wąż,<br> Dookoła śmierci własnej.<br> Dzwonią w kościele.<br><br>Zbiegli się kochankowie na gwar dzwonów złoty,<br> Złoty gwar wśród drzewnych cieni,<br> Wszyscy smutni i zdradzeni,<br> Zbłąkani wpośród tęsknoty.<br> "Smutki nasze - srebrne taśmy<br> Wokół bioder królewny!<br> Pragnienie w śmierci ugaśmy,<br> Poranek nasz - niepewny!''<br> Tak to marzeń obyczajem<br> Pozdrowiwszy się nawzajem,<br> Na ramiona krzepkie, dumne<br> Niewesołą wzięli trumnę<br> I ponieśli na wprost słońca<br> W pszczół wyroje, w żal bez końca,<br> W sen o Bogu i o Maju.<br> W nagłą pustkę na rozstaju,<br> W spodziewaną poprzód grozę,<br> W cień cmentarza, popod brzozę,<br> A niosąc, wciąż kołysali,<br> A kołysząc, zamawiali, <br> Żeby miała śmierć słodką.<br><br> Kopiąc wspólnie