Znój się, w ciele moim znój,<br>Miłujących rąk &lt;orig&gt;pogłado&lt;/&gt;,<br>Coś mi dreszcz &lt;orig&gt;piększyła&lt;/&gt; mój,<br>Przodując zadumą bladą!<br><br>Trwoń się, ogniu świecy, trwoń<br>Na tę pościel, na tę lnianą,<br>Gdzieś rozwidnił białą skroń,<br>U nóg moich zapodzianą&lt;/&gt;!<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;SCHADZKA SPÓŹNIONA&lt;/&gt;<br><br>Pójdziemy śladem cienia i szelestu<br>Po ścieżce, która wzdłuż rosą &lt;orig&gt;połyska&lt;/&gt;.<br>Popod krzewami sztywnego agrestu<br>Pachną na słońcu świeże kretowiska.<br><br>W &lt;orig&gt;powiędłych&lt;/&gt; liściach, pokurczonych chłodem,<br>Lśnią srebrne resztki wczorajszej ulewy,<br>Nad zapuszczonym od dawna ogrodem<br>Słychać gawronów trzepoty i śpiewy.<br><br>Obok jabłoni - przypadkowa sosna<br>Swe igły w bladym zanurza błękicie.<br>O, jakże prędko przeminęła wiosna,<br>Pozostawiając przelęknione życie!<br><br>Coraz to mocniej otulasz się