nie dopiętych żołnierskich płaszczach... Szczękały bagnetszajdy...<br>Za kolumną biegła garść studentów i uliczników: drągi, pałasze i karabinki w podniesionych rękach...<br>Niektórzy szli chodnikami, wzdłuż murów, grzmocąc kolbami po bramach i okiennicach zamkniętych - Werbel bębna wciąż dudnił ostro, okropnie!<br>&lt;page nr=266&gt; Lecz głośniej ponad wszystko raz wraz zrywał się w kolumnie ochrypły rozdzierający krzyk -- Polacy!... Do broni!... Do broni!<br>W czarnym wąwozie opustoszałej ulicy ten okrzyk rozlegał się tragicznie, rozpaczliwie - Odpowiadał mu trzask ostatnich ryglowanych bram i sklepów...<br>- Niech żyje wolność! - zabrzmiał w kolumnie spazmatyczny, zdławiony okrzyk.<br>Stężałe, śmiertelnie blade twarze podchorążych posuwały się w ciemność i głuszę Nowego Światu. - Gorejące, w rozwarciu wysilone