krzykiem. Dzieci, które w nadmiarze doświadczyły nienawistnego krzyku, gdy dorosną, radzą sobie z tym na dwa sposoby. Pierwszy polega na odcięciu się od swej agresywności: "Nigdy nie będę taki jak rodzice". Osoby przyjmujące tę strategię boją się własnego krzyku i nie potrafią użyć go nawet w sytuacjach tego wymagających (np. krzyk o ratunek). Są zazwyczaj świadome swych lęków i skłonne do szukania pomocy psychologicznej. Drugi sposób polega na powtarzaniu znanego sobie zachowania, czyli krzyku i kompensowaniu lęku agresją: "Nie ja będę się bał, tylko mnie się będą bali". Osoby te rzadko czują się winne. Zawsze to inni są nie tacy, ktoś