kolczykach tkwiło pięć maleńkich rubinów. Miałam też porcelanową lalkę o niebieskich oczach, które zamykały się i otwierały. Dał mi ją wujek Wili.<br><br>Ojciec nazywał mnie swoją księżniczką, kupował mi najdroższe słodycze i przyrzekał, że mi pokaże Paryż. Pewnego dnia, gdy przyszłam z przedszkola, ojciec słuchał radia, w którym rozlegały się krzyki, a na mnie nie zwrócił żadnej uwagi. Mama, też zasłuchana, wcale się mną nie zajmowała. Wujek Wili przysunął się do radia i zastygł jak zaczarowany. Zaczęłam szukać lalki, ale nie mogłam znaleźć. Zaglądałam pod łóżka, szafy i w ciemne kąty, których się bałam. Zobaczyłam ją na wysokiej komodzie. Przystawiłam krzesło