cechy rozmieszczają się na wszystkich poziomach mowy: akcentowych, prozodycznych, leksykalnych, syntaktycznych. W celu dokonania opisu rytmu, organizującego system wypowiedzi, należy wziąć pod uwagę sieć relacji ustalonych pomiędzy różnymi poziomami, należy podjąć próbę interpretacji zjawisk rytmicznych. Dopiero taka interpretacja pozwala mówić o ciele i jego relacji do rytmu, oraz o sposobach kształtowania podmiotu przez rytm. Zaangażowanie ciała w pisanie ujawnia się właśnie poprzez organizację akcentową, prozodyczną i intonacyjną. Pisanie - twierdzi Patric Sauter - polega przede wszystkim na słuchaniu tego ukrytego w sobie, trudno uchwytnego rytmu, począwszy od którego konstytuuje się podmiot.<br>Mowa nie jest w swojej istocie konceptualna, nie odnosi się do inteligencji