chmura. Gnany wiatrem z nagich gór Hindukusz, wzbijany stopami przechodniów, niewidzialny i niewyczuwalny pył osiada na ubraniach, wciska się do oczu, do ust, w nozdrza i włosy. Tumany kurzu widać tylko wieczorem, w światłach samochodowych reflektorów. Z góry wygląda to tak, jakby nad miastem zawisła żółtoszarawa mgła, rozmywająca kontrasty i kształty.<br>Muślinowa zasłona kurzu tłumi dźwięk. Na wzgórzach ponad miastem nie słychać zgiełku bazarów znad rzeki, w nadrzecznych zaułkach nie słychać artyleryjskich pocisków przelatujących z hukiem ponad miastem. Bazarowy gwar zagłusza odgłosy odległych walk. <br>Pośród otwartych księżycowych pustyń Afganistanu jeszcze trudniej jest dostrzec kształt. Dopiero gdy wzrok przeniknie zasłonę kurzu, rdzawa