Trwało to może pięć, może dziesięć minut. Za okienkiem przesunął się pojedynczy dom. Byli w Polsce.<br><br>W Polsce! W Polsce! W POLSCE!!! Zewsząd zaczęto krzyczeć, walono pięściami w drewniane ściany wagonów. Gdzieś zaintonowano Jeszcze Polska nie zginęła, gdzie indziej Sto lat, Boże coś Polskę, w końcu wszyscy razem zaśpiewali Rotę, która była trochę nie na miejscu, bo właśnie ojczystą ziemię porzucali, ale nikt o tym wtedy nie myślał.<br><br>Niezwykły to był widok: pięćdziesiąt wagonów towarowych, uwieszonych zachrypłej, zasapanej lokomotywy, i chóralna pieśń, śpiewana zgodnie w całym pociągu. Nikt się jednak po wsiach nie budził, nie biegł patrzeć w okno, bo było już