nazywał się &lt;name type="person"&gt;Leo Borchard&lt;/&gt;. Był muzykiem. W zniszczonym Berlinie organizował koncerty, które zaczęły przyciągać coraz liczniejszą publiczność, w tym także żołnierzy armii okupacyjnych. 24 sierpnia 1945 pewien brytyjski pułkownik, meloman, postanowił odwieźć go do domu. Nadciągała godzina policyjna. Patrol żandarmerii nie spostrzegł brytyjskich numerów rejestracyjnych na samochodzie. Wystrzelono wszystkiego sześć kul. Jedna z nich trafiła &lt;name type="person"&gt;Leo Borcharda&lt;/&gt;.<br>Aby pożegnać &lt;name type="person"&gt;Andrika&lt;/&gt;, po batutę sięgnął &lt;name type="person"&gt;Rudolf Dunbar&lt;/&gt;, czarnoskóry muzyk, który w Berlinie był korespondentem wojennym jednej z amerykańskich gazet. Poprowadził koncert, w którym filharmonicy berlińscy wykonali Szóstą symfonię &lt;name type="person"&gt;Czajkowskiego&lt;/&gt; i - po raz pierwszy w Europie - Symfonię afro-amerykańską &lt;name type="person"&gt;Williama Stilla&lt;/&gt;. Występ zakończył się