przy tym - trawi mnie przecież nieuleczalna choroba... <br>Bo jeszcze kiedy miałam dwa lata i nasz wierny sługa <br>Jan uciekał ze mną z Albanii, jedna z kul ścigających <br>nas tureckich zbirów przebiła mi prawe płuco, uwięzła <br>tuż obok serca i nie można już jej wyjąć... <br>Tak... jeżeli nawet nie zginę od kuli tureckiej, <br>to lekarze twierdzą, że moje chwile są policzone... <br><br> Oparłam się o pień drzewa niby o poduszki <br>łoża (byłam niedawno z ciocią Kazią w teatrze <br>na "Orlątku" Rostanda). <br><br>Nie tylko Zosia, ale wszystkie dziewczynki płakały. Ja sama <br>z trudnością tylko powstrzymywałam łkanie. <br><br>- Nie płaczcie nade mną, ale nad Albanią, przyjaciele