się powietrza jest więc wynikiem łącznego działania powstających tutaj zaburzeń atmosferycznych (rys. 8.4.2.1).<br> Powstawanie, rozwój i zanikanie w ciągu całego roku na każdej półkuli w szerokościach pozazwrotnikowych kilkuset zaburzeń, przybierających postać cyklonów oddzielonych układami podwyższonego ciśnienia, jest przyjmowane za najbardziej charakterystyczną cechę cyrkulacji atmosfery na tym obszarze kuli ziemskiej. Wszystkie wielkoskalowe prądy powietrza wykazują ścisły związek z tymi zaburzeniami atmosferycznymi.<br> Tworzące się układy baryczne nie są stabilne. Układy niskiego ciśnienia ulegają wypełnieniu, a wyże rozmywają się. Ponadto wszystkie te układy wykazują tendencję do stałego przemieszczania się z zachodu w kierunku wschodnim. Ten stały ruch układów barycznych, wraz ze