się teraz olbrzymia pustynia drobnych pagórków, parowów i wzgórz z góry przypominających wielką, chropowatą taflę mlecznego szkła. Gdzieniegdzie załomy tych niewielkich wzgórz wypełnione były bez reszty matowym planktonem rzadkiego zamglenia.<br>Mimo wszystko czuł to przykre wciąż towarzyszące mu osamotnienie. i wcale nie przez to, że leciał jakby we wnętrzu olbrzymiej kuli o ścianach nad głową niebiesko-białych i granatowoburych u dołu. Nie dlatego, że pod stopami ciągnęły się mleczno-białe pokłady chmur albo rdzewiała bezkresna płachta głęboko osadzonej w dole, rosyjskiej ziemi... Powers był sam ze swoimi myślami. "Każdy niemal człowiek i każda społeczność ma jakąś swoją groźbę, swoje wciąż podsycane