skałami. Plecaki leżą sobie spokojnie koło nas, a my siedzimy oparci o siebie ramionami, wystawiając twarze do jesiennego słońca. Chłodna woda przepływa między palcami zanurzonej ręki, podnosisz ją potem i patrzysz jak srebrzyste krople spadają na opaloną skórę. Rzeka lśni jak lustro, a świat wokół nas zmniejsza się do niewielkiej kuli, ograniczonej dwiema skałami, przez które woda wyrzeźbiła sobie drogę przed tysiącleciami.<br>Nie patrząc na mnie wyciągasz rękę i przeciągasz palcem po moim policzku.<br>- Dziękuję ci, że jesteś - mówisz.<br>Coraz bardziej przekonuję się o tym, że to nasze spotkanie nie może być takim sobie ot, przypadkiem, jakich pewno wiele zdarza się