się tutaj w zupełnie nowy sposób. To już nie logiczno-matematyczne operacje, jak w "Zabawie". Zastępuje je tutaj psychologiczne pogłębienie postaci. Świat sceniczny zostaje dookreślony, konkretniej mówiąc uczenie - dopełnia się i tłumaczy poprzez fikcyjne pole odniesienia. Wyabstrahowaną kombinację sceniczną zastępuje przestrzeń mająca swoje wyobrażalne przedłużenie poza granicami teatralnego horyzontu i kulis.<br> O ile w "Zabawie" inteligent jest winien głównie poprzez niepodjęcie roli przewodnika, przez nieobecność, o tyle w "Alfie" - realna możliwość pełnienia takiej roli zostaje jakby zakwestionowana i podana w wątpliwość. W centrum zainteresowania pozostaje cham - już nie bezradny i zagubiony, lecz świadomie szukający i porozumienia, uparcie trzymający się własnego poczucia