rozświetlonymi uśmiechem oczyma na wielkiego jak drzewo Sekułę. Poprzez ich złączone dłonie płynęła serdeczność.<br>- Ja panu, panie Sekuła, nawzajem życzę... - Stacho szukał słów i nie znalazł takich, co by dobrze wszystko wyrażały.<br>Sekuła odchodził w poprzek pola przywianego śniegiem. Chrupały na ponowie podeszwy jego butów. Wiatr ciągnął po ziemi śniegowy kurz. Stacho jeszcze przez pewien czas widział pochyloną do przodu bryłę postaci ludzkiej. Wyglądało, jakby Sekuła szedł do natarcia.<br>Tej nory wysoko pod czarnym niebem buczał radziecki bombowiec. Szedł na zachód powoli, jakby nie w powietrzu płynął, lecz w smole. Dwaj ludzie okryci futrami spoglądali niecierpliwie na zegarki. Nawigator odłożył logarytmiczny