siebie myśl obrazującą starość matki. Stała i wyrabiała ciasto na... Niee, to Gerta, bo włosy ciemniejsze, choć pełne mgły. Mgła nie jest siwa. Jest. Włosy mamy były koloru kory brzozowej, niby szarobiałe. Ale tak naprawdę to złote. Uśmiech wewnętrzny. "Wszystko u ciebie dziś złote. Fotografii mamy nie wziąłem. Hilda ściera kurze z ramki. Jakiś prezent dla niej. Drobny". <br><br>Przewrócił się na łóżko, czując, jak sen już zaciąga na oczy powieki. Przeciągnął się i spojrzał na zegarek. "Przeszło godzinę". Dzwonienie Gerty umilkło. Podszedł do okna i przystanął, gdyż naraz zdał sobie sprawę, że podchodzenie do okna jest stałą, jest nieodzownym krokiem w