spuścić z oczu swego pana. Warował jak czujny pies gotów na każde skinienie. Gościom wkrótce znudziły się wyszukane pieśni poetów. Widocznie znali inne zabawy, bo zaczęli klaskać w ręce i wołać:<br>- Sentencje, sentencje!<br>Wówczas Waryniusz zawołał słowo "kura" i wskazał palcem na jednego z domowych poetów.<br>Ten odpowiedział natychmiast: <br> Kura kurze <br>pokazała <br>jajko duże.<br> - Cha!... cha!... cha!... - ryczeli goście.<br>Gospodarz rzucał słowa, a niewolnicy lub goście tworzyli wierszyki lub sentencje. Niektóre były dowcipne i logiczne, inne pozbawione sensu, złożone z przypadkowej gry słów. Pochlebcy żonglowali zręcznymi pochwałami, za które niejeden dostawał garść miedziaków. Im głupszy wierszyk lub złośliwszy, tym większą wzbudzał