ukryta w świetle księżyca w pełni <br>są tym samym, a jednak nie takie same, <br>przenikają się wzajemnie, <br>a przecież każde z nich jest odrębne. <br>&lt;page nr=232&gt;<br>Przenikanie się wszystkiego zgodne z zasadą 'absolutnie sprzecznej <br>samotożsamości' najlepiej wyraża następujący wers: <br>Cienie rzucane przez pęd bambusa zamiatają schody, <br>ale nie unosi się najmniejsza odrobina kurzu. <br>Światło księżyca dochodzi do dna głębokiej rzeki, <br>jednak nawet najmniejsza rysa nie powstaje na tafli wody. <br>Z punktu widzenia 'logiki paradoksu' nie ma żadnego elementu, który <br>byłby niezależny od innych, dlatego "kiedy unosi się chmura pyłu, cała ziemia <br>unosi się razem z nim. Kiedy rozkwita kwiat, cały wszechświat wibruje". <br>Mistrzowie