Tu kolejna kulminacja mistycznego spektaklu. W naczyniu żywioły, dotąd<br>wymieszane, układają się w regularne koło. Ich dynamiczna żywotność<br>zamyka się w kręgu. Dotąd ruchliwy, ptak-dusza osiada na dnie athanora,<br>aby jako alegoryczny pelikan własnym dziobem otworzyć w piersi<br>krwawiącą ranę. Powiadam - pelikan, choć małostkowość kazała by się<br>dopatrzeć raczej łabędzia. Obraz XXXVII nazywa się Exaltatio V-ae<br>essentiae. Wyniesienie piątego żywiołu (quinta essentia) oznacza koniec<br>procesu i wraz z następną figurą (XXXVIII - V-a essentia exaltata)<br>dopełnia dzieła. Już była mowa o identyczności piątego żywiołu z<br>eterem, czyli pierwiastkiem niezniszczalności. Jeśli przedmiotem<br>traktatu jest rzeczywiście osiągnięcie wieczystego eteru, to figura