wyśpiewywane głośnymi, acz nieco przepitymi głosami perypetie żelaznego wilka sprawiły, że na grupkę wieśniaków wpakowali się nagle i bez ostrzeżenia. Chłopi natomiast słyszeli ich już z daleka i czekali, stojąc nieruchomo wśród zarytych w ziemię monolitów, a ich szare siermięgi znakomicie ich maskowały. Niewiele brakowało, by Zoltan Chivay zdzielił jednego lagą, biorąc go za kamień nagrobny.<br>- Ohohoho! - krzyknął. - Wybaczcie, ludzie! Nie zauważyłem was. Dobry dzień! Powitać!<br>Dziesiątka chłopów wymruczała nieskładnym chórem odpowiedź na pozdrowienie, ponuro przypatrując się kompanii. W rękach wieśniacy ściskali łopaty, oskardy i sążniowej długości zaostrzone kołki.<br>- Witajcie - powtórzył krasnolud. - Zgaduję, żeście z obozu nad Chotlą. Utrafiłem? <br>Zamiast odpowiedzieć