się w kącie i potrącanie przy każdym ruchu.<br>- Przepraszam - mruknęła, czując jego żebra pod łokciem. Potem posłała siedzącej naprzeciw kobiecie jeden z najłagodniejszych uśmiechów, jakie Kiernacki oglądał. - Może zgasimy światło?<br>Baśka pokręciła głową. Nos miała rudy od krwi: za często go wycierała. Teraz jednak nie płakała.<br>- Wszystko w porządku - zapewniła lekko chrapliwym głosem. - Nie przejmujcie się mną. Sama nie wiem, czemu ryczałam. Przecież już od dawna...<br>Kiernacki odczekał chwilę, po czym sięgnął w głąb niszy. Kiedy zatrzasnęli właz, Baśka po omacku odszukała latarkę, a potem lampę naftową, lecz niczego więcej nie ruszali. Kolejno wyjmował opakowane w brezent i folię przedmioty.<br>- Konserwy