którą salowa stawia na mojej szafce razem z lichym, szpitalnym śniadaniem.<br>- Pić... - mówię, a właściwie ledwo chrypię przez wyschnięte gardło.<br>- O mój bidaku - mówi salowa - i jak to cię związali, &lt;orig&gt;patrzta-no&lt;/&gt; ludzie, jak wieprzka jakiego!.. Dam no ja ci pić, kochanieńki, &lt;orig&gt;czekej-no&lt;/&gt;, &lt;orig&gt;czekej&lt;/&gt;...<br>I stara kobiecina, salowa za lichutką pensję, lituje się nade mną, asystentem Walasa, i łyżeczką podaje mi lurowatą herbatę, którą chłonę w siebie jak ambrozję.<br>- Ino nie tak łapczywie, synku, ino nie tak łapczywie, bo nie zdążam - mamrocze, podając mi herbatę łyżką. - A nie zjesz, synku, &lt;orig&gt;bułecki&lt;/&gt; z &lt;orig&gt;marmeladą&lt;/&gt;? Dobra &lt;orig&gt;marmelada&lt;/&gt;, dobra i pożywna...<br>Kręcę głową