opadów w postaci lawin, np. w Himalajach (Müller, 1980).<br> Inne trudności wynikają z rozkładu powierzchni lodowca w poszczególnych strefach wysokościowych. Jeżeli jest on nierównomierny, relację pomiędzy ELA i AAR nie zawsze określa funkcja prostoliniowa (Furbish, Andrews, 1984). Dzieje się tak wtedy, gdy zmienia się szerokość lodowca. Szczególny przypadek stanowią czapy lodowe, a w większej skali lądolody. Największe powierzchnie zajmuje płaskowyż szczytowy. Nawet nieznaczny wzrost wysokości EL, ponad pewną granicę, może wywołać skrajne zmniejszenie AAR, a nawet znalezienie się całej kopuły lodowej w strefie ablacji (por. rozdz. 8). Pośrednie metody obliczania bilansu masy lodowców z wykorzystaniem AAR muszą więc uwzględniać wspomniane zastrzeżenia