to wahania poziomu morza w wyniku pływów i fal sztormowych, które szybko wygasają pod lodowcem szelfowym. Naprężenia natomiast (z powodu różnicy pływalności) koncentrują się w pewnej odległości od klifu lodowego. Ułatwia to powstawanie szczelin powierzchniowych i dennych, które łączą się, po czym następuje oddzielenie części lodowca w postaci stołowej góry lodowej. Niejednolitość struktury, a przede wszystkim istnienie poprzecznych do kierunku ruchu szczelin powierzchniowych i dennych oraz podłużnych rozpadlin dennych (Robin, 1979; Shabtaie, Bentley, 1982; Huges, 1983) znacznie ułatwiają dezintegrację lodów szelfowych i pływających jęzorów lodowych.<br>Utrata masy przez cielenie jest główną formą ablacji lądolodu antarktycznego. Pomiar wielkości cielenia jest jednak bardzo