i zwiększenie oporów ruchu. Czynniki te uważa się za podstawowe, jeśli chodzi o stabilność zachodnioantarktycznej części lądolodu (Hughes, 1975; Thomas, 1979; Fastook, 1984; i in.). Wiąże się to z zależnością prędkości przepływu mas lodu z pokrywy lodowej od położenia linii gruntowania (grounding line). Szybszy ruch lodów szelfowych spowodowałby pocienienie strumieni lodowych zasilających je w lód, a to z kolei cofnięcie się na południe (do środka kopuły lądolodu) linii gruntowej. Trzeba pamiętać, że wgniecenie środkowej części Antarktydy przez naciskający lądolód spowodowało istnienie swoistej topografii podłoża: teren obniża się ku środkowi lądolodu (rys. 8.14). Cofanie linii gruntowej powodowałoby więc ekspansję wody morskiej