stosunek ich długości do szerokości mają znaczne wartości wskaźników wydłużenia, a ponadto występują z reguły w charakterystycznych ciągach zgodnych z przebiegiem rynien (ryc. 25). W Europie południowa granica zasięgu rynien pokrywa się w dużym stopniu z zasięgiem zlodowacenia bałtyckiego, a przedłużenie kierunków osi rynien wskazuje na azymuty przemieszczania się mas lodowych. Największe gęstości rynien występują w strefach moren czołowych (do ponad 20 km/100 km<hi rend="upper">2</>) i na obszarach pokrytych przez moreny denne. Z uwagi na zarys linii brzegowej jeziora rynnowe można podzielić na proste, np. Jezioro Lutomskie, i złożone, np. Jezioro Strykowskie, oraz wielorynnowe, którego przykładem może być jezioro Gopło (ryc