jął wolno zstępować w dół, gdzie klekotały drewniano jak kołatki bociany krążące nad łąkami koło Puszkarni. Kiedy stanął pośrodku torów, pomiędzy szynami biegnącymi srebrzyście ku miastu, spojrzał jeszcze na osadę. Z kominów wstawały ku niebu lśniącemu szare zwitki dymów. Ktoś grał na cymbałach, ukryty w chłodnej zieleni ogrodu. Gwizdnęła jękliwie lokomotywa. Z lasu wybiegły dwa drżące, mdłe światełka. Przeleciał pociąg wypełniony ludźmi i pognał w stronę miasta, a stamtąd dalej, gdzieś w świat. Polek ruszył w stronę Puszkarni. Szedł bardzo wolno, oglądając się poza siebie. Gdy doszedł do tego miejsca, gdzie nie opodal rósł klon na zboczu pochyłym jak leśny ogród