jak największych środków pieniężnych dla wzmocnienia pozycji wielkiej własności oraz poprowadzenia świadomej polityki inwestycyjnej. Zaczął od oszczędności w wydatkach nieprodukcyjnych oraz bezwzględnego ściągania zaległości podatkowych.<br>Podniósł też trzykrotnie cenę detaliczną soli, wycisnął wyższe wpłaty od dzierżawców konsumpcji miejskiej i monopolu tabacznego. Te zabiegi, jak również rozwój koniunktury przemysłowej i wzrost ludności miejskiej, pozwoliły mu podnieść dochody skarbu z 48 na 80 mln złp. (w latach 1821-1830). W tej sumie wpływów brutto 56% przypadało na podatki pośrednie. Śruba podatkowa Lubeckiego nakierowana była przede wszystkim na szerokie masy uboższej ludności.<br>Z akumulacji tej miały skorzystać klasy posiadające. Wcześniej już była mowa ( 25