za czasów dawnej kultury chłopskiej. W nich odczuwamy mistrzostwo, które jest efektem zbiorowych doświadczeń, mistrzostwo, które zawsze obserwujemy stykając się ze sztuka kanonu. Piękno etruskich waz, egipskich rzeźb, greckiej architektury każe nam je podziwiać jako fenomen kulturowy, w którym indywidualna wyobraźnia artysty została podporządkowana zbiorowemu doświadczeniu. <br>Podobnie jest ze sztuka ludowa osadzona w tradycji regionu. Wyróżnikiem jej bywa regionalny lub miejscowy styl, wyraźne cechy charakterystyczne, występujące w dłuższym przebiegu czasu. Pojęcie stylu stosowali w odniesieniu do sztuki ludowej historycy sztuki: Józef Grabowski i Ksawery Piwocki. Obaj, jeśli tak można powiedzieć, wyrwali tę sztukę z objęć etnografów, spojrzeli na nią jak na