coś zamówić. A teraz sklep wychodzący na ulicę! Przed oknem udekorowanym całą masą wspaniałości siedziała jedna z panien Mittmann, przed nią stała głowa z wybałuszonymi oczami a na tej głowie czepiec albo kapelusz, który panna Mittmann przystrajała kokardami i koronkami, z wielkim artyzmem. Drzwi nie zamykały się ani na chwilę, ludzie wciąż wchodzili i wychodzili, a mnie aż kręciło się od tego w głowie. Jeden brał motek wełny, inny chciał wyszukać jedwab, jeden żądał tego, inny tamtego, a ja podziwiałam cierpliwość panny Mittmann obsługującej uprzejmie wszystkich klientów. Ale prawdziwy ścisk odczułyśmy dopiero potem, kiedy znalazłyśmy się na ulicy. Czułyśmy się niezupełnie