jest śmiesznie bezsilne ("nie ma słowa, co ludzi ocala...", s. 53); po drugie, w królestwie przemocy poeci to tacy sami słudzy imperatora jak wszyscy inni obywatele. Oto finał ewolucji "postawy obywatelskiej", która podobno zawsze cechowała bohatera lirycznego twórczości Brylla... Jak dobrze jest w ciepłym gnojowisku, jak bezpiecznie i zacisznie!<br> Nie ma prawdy. Nie ma wyboru Nie ma nadziei. Tom Brylla - opatrzony sielankowym tytułem i gustowną wstążeczką wymalowaną na obwolucie - jest najbardziej przerażającą książką poetycką, jaką zdarzyło mi się czytać w ostatnich latach. Pokazuje bowiem naocznie, do czego jest w stanie - również i dzisiaj - dojść literatura: do usprawiedliwiania własnego zakłamania i zniewolenia