siebie.<br>Bieda była cierpieniem tak powszechnym i tak nękającym, że nawet<br>najmniejsza chwilowa ulga wydawała się bezcenna. Bohaterowie Madeja<br>harowali jak woły nawet wówczas, gdy widzieli bezsens wyznaczanych im<br>zadań (w opowiadaniu "Kurs na lewo" partyjnym kolegom szefa rozwozili<br>najlepsze indyki z drobiarskiej farmy na bożonarodzeniowe prezenty).<br>Posłusznie wykonywali złodziejsko-mafijne zlecenia. Opowiadania Madeja nie<br>są jednak jadowitą satyrą na peerelowskich złajdaczonych "roboli", nie ma<br>w nich szyderczo-potępiającej nuty. Wyraźne - choć nie wyrażane wprost, w<br>słownych inwokacjach - jest współczucie, obecne w całej konstrukcji<br>fabuły, w konkretnych scenach. Czytelnik obcuje z bohaterami i bez<br>zbędnych wyjaśnień wszystko pojmuje. Rozumie nawet to