nikogo nie było. Wiatr rzucił mu w twarz kupą iskrzących się; liści. Widmar zaczął wymachiwać pięścią: - Przecież nie mam już czasu czekać na niego! Teraz z gardła jego oprócz pomruków wściekłości wyrywały się łkania. Na skrzyżowaniu ulic, przed gankiem swego domu chodził tam i z powrotem: - Nic się nie dowiem - mamrotał zrozpaczony - nic się nie dowiem... - Nagle poprzez wiatr, nucący jakąś piosenkę, doleciał go turkot motoru i wibrująca trąbka. Wypogodziło się prawie całkiem i jednocześnie promień zachodzącego słońca przedarł się przez dym i opary, i oto jedna chmurka zapaliła się krwawą czerwienią ponad dachem białego, wielopiętrowego gmachu, mieszczącego się na końcu