puszczy na starym lądzie. "Ognista góra - myślał - odezwała <br>się w porę. Teraz nikt nie będzie myślał o mnie".<br><br>Badał ziemię przed sobą, podnosił wzrok na drzewa, <br>starał się przebić spojrzeniem gęstwinę poszycia. <br>Za pierwszą linią obrony pałacu można było spodziewać <br>się następnej. Mogła być tuż albo odległa <br>o cały dzień marszu. Dotąd nie wiedział, gdzie leży <br>pałac.<br><br>Drzewa zrzedły i Awaru wychynął z lasu na odsłonięty <br>grzbiet wzgórza. Spod wiszących gałęzi zobaczył <br>budowlę. W pierwszej chwili wydało mu się, że to <br>gigantyczne spiętrzenie skał ułożonych poziomymi warstwami, <br>które ciągną się bez końca, spłaszczone, jakby <br>zgniótł je ciężar potwornej masy skalnej. Lecz