nią zapatrzyła, że jakby o całym <br>świecie zapomniała. Że niby to takie delikatne (tylko <br>dmuchnąć, a pofrunie!) i takie puszyste, i takie białe, <br>i takie niby to nie pachnące, a przecież pachnące <br>(jakąś wodą czy miodem, czy czymś...) <br><br>- Cóżeś ty się tak zagapiła jak cielę <br>na malowane wrota? - zdziwiła się matka. <br><br>I Adela zawstydziła się. <br><br>Nazajutrz jednak, ledwie wstała, zanim się jeszcze ubrała, <br>zmieniła wodę tej tarninie. <br><br>Ale na drugi dzień kwiatki zaczęły oblatywać. <br><br>A na trzeci dzień Jasińska powiedziała: <br><br>- Śmiecie tylko z tego w izbie i tyle. - I wyrzuciła <br>gałęzie do kubła. <br><br>Więc Adela nie wiedziała, co się jej stało