ale na Spitsbergenie badano studnie znacznie głębsze (do ok. 130 m); 2) dalszy drenaż z dna studni prowadzi wody meandrowymi kanałami zgodnie z kierunkiem szczeliny, na której studnia się rozwinęła; 3) jeżeli dwie lub więcej studni rozwinęło się na tej samej szczelinie, kanały wychodzące z nich łączą się zwykle; 4) meandrujący kanał poniżej studni, po przebyciu pewnej odległości kończy się pionowym kanałem prowadzącym w głąb lodowca (może on mieć spłaszczony przekrój poprzeczny &#150; nawiązujący do przebiegu szczeliny).<br> Wspomniane nachylenie dolnych części studni, chociaż dyskusyjne (Hooke, 1989), pozwala wyobrazić sobie łagodne połączenie z kanałem podlodowcowym. Obserwacje dennych części studni na Lodowcu Werenskiolda