latarkami, krok za krokiem jęliśmy zstępować <br>w dół po wąskich stopniach schodków. Naliczyłem <br>ich ogółem dwieście trzydzieści siedem. Schodzenie <br>trwało dobry kwadrans, a kiedy wreszcie stanęliśmy na <br>samym dole, oczom naszym ukazał się wylot ciemnego wąskiego <br>korytarza. Szliśmy przed siebie starając się zachować <br>jak największą ciszę. Przyznaję, że ze strachu <br>miałem duszę na ramieniu, a równocześnie dokładnie <br>słyszałem bicie nie tylko własnego serca, ale również <br>serca Artura. Kilkakrotnie musieliśmy skręcać to w prawo, <br>to w lewo, aż w końcu znaleźliśmy się w ogromnej <br>sali, oświetlonej jaskrawym zielonym światłem. Pośrodku <br>stały trzy żelazne skrzynie z pięknymi okuciami. Bez <br>trudu otworzyłem pierwszą z nich. Jakież było