nasilał. Stare babiny ocierały rękawem załzawione oczy lub trzymały się za trzęsące się od wesołości brzuchy, popiskując z uciechy; dziadkowie wtórowali im śmiechem grubszym i bardziej dystyngowanym, biorąc się pod boki i odrzucając w tył głowy, a młodzi śmiali się jak popadło, bez wyraźnego podziału na płeć piękną i brzydką: mikra, myszowata dziewczyna rechotała tubalnym basem, a dwa razy większy od niej tęgi młodzian kwiczał jak zarzynane prosię. Ktoś rżał jak koń, ktoś inny wydawał odgłosy zbliżone do miauczenia rozochoconej kotki lub wycia niemowlęcia. Słowem, każdy wyrażał swoją radość jak umiał.<br>- Jezuniu, już nie mogę! - wydusiła z siebie, skręcając się ze