trzeba się położyć i wlokący się do obiadu czas zniweczyć snem. Wyjmuję jeszcze ze swojej szafki cukierki Wedla, przez krótką sekundę przemykam ulicą Szpitalną i kłaniam się paru znajomym, którzy zdążają na południową kawę do "Zodiaku", rzucam jednego cukierka Mac Kinleyowi; łapie go w powietrzu z okrzykiem: - Thanks! - dwa kładę milcząco koło Vilberta. Mówi cicho: - Merci, mon cher - nie odrywając oczu od papieru. Jedną wielką zaletę trzeba przyznać Francuzom: nie chowają długo urazy.<br>Wyciągam się na łóżku, zamykam oczy. Sądzę, że będę miał spokój. Stróżem mojego spokoju będzie Mac Kinley. Wprawdzie pośrednio, ale to wszystko jedno. Kiedy Vilbert pracuje, Mac powstrzymuje