z dziejów azjatyckiego kolosa (M. Nowakowski) albo epizodem w historii polskiej zdrady (J. M. Rymkiewicz). Gustaw Herling-Grudziński określa go jako "autoinwazję" na polecenie Moskwy w guście południowoamerykańskiego puczu junty wojskowej. W każdym wypadku jego konsekwencje rysują się katastroficznie. Jan Polkowski pisze o uroczystym końcu PRL: <br>&lt;q&gt;Burzliwe oklaski, długo nie milknące przeradzające się w owację. &lt;foreign lang="lat"&gt;Finis Poloniae&lt;/&gt;&lt;/&gt;.<br><br>W pogodnej atmosferze Rozmów polskich latem 1983, toczących się w pensjonacie nad Wigrami, nie wyklucza się możliwości eksterminacji, która tak konkretyzuje się w strofie tegoż autora:<br><br>&lt;q&gt;Pojedziemy w bydlęcych wagonach Matko Rosjo bądź pozdrowiona&lt;/&gt;<br><br>Ale nie te licytacje, traktowane umownie, lecz inny ton brał