Typ tekstu: Książka
Autor: Błoński Jan
Tytuł: Forma, śmiech i rzeczy ostateczne
Rok: 1994
która nie skrywa "własnej osoby" pisarza. Pamiętajmy jednak, że Gombrowicz nie jest Narcyzem:
Narcyz podobał się sobie, nie szukał świadków. Tymczasem "własnej osobie" Gombrowicza śmiertelnie potrzebne są inne osoby: dopiero one go zbudują, utwierdzą w istnieniu... Literatura jest zatem grą komunikacyjną między pisarzem a czytelnikiem. A malarstwo? Muzyka? Tu Gombrowicz milknie, ratując się poniżaniem sztuk innych niż ta, w której jest mistrzem. Dopiero pod koniec życia dostrzeże w kwartetach Beethovena tajemną pracę formy... Ale wtedy wracać będzie do swoistej metafizyki, śledząc niepojęte, jakby autonomiczne prawa, rządzące umysłem człowieka?... czy po prostu światem?
stworzeniem? W Kosmosie "ja" (tak narratora, jak Leona) zostaje
która nie skrywa "własnej osoby" pisarza. Pamiętajmy jednak, że Gombrowicz nie jest Narcyzem:<br>Narcyz podobał się sobie, nie szukał świadków. Tymczasem "własnej osobie" Gombrowicza śmiertelnie potrzebne są inne osoby: dopiero one go zbudują, utwierdzą w istnieniu... Literatura jest zatem grą komunikacyjną między pisarzem a czytelnikiem. A malarstwo? Muzyka? Tu Gombrowicz milknie, ratując się poniżaniem sztuk innych niż ta, w której jest mistrzem. Dopiero pod koniec życia dostrzeże w kwartetach Beethovena tajemną pracę formy... Ale wtedy wracać będzie do swoistej metafizyki, śledząc niepojęte, jakby autonomiczne prawa, rządzące umysłem człowieka?... czy po prostu światem?<br>stworzeniem? W Kosmosie "ja" (tak narratora, jak Leona) zostaje
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego