leży krwawy strzęp! A ja... A ja to przecież uczyniłem. Biegnę, potykam się i znów biegnę! <br>Świecę moją karbidką pod wozy, pod wszystkie po kolei, aż do ostatniego, i czuję, że włosy unoszą się na mej głowie... <br>Pod wozami nie ma nikogo! <br>Nikogo nie ma na torach, krzyk zaś nie milknie ani na chwilę! A człowieka nie widać. <br>- Co to? Co robić teraz? - jęczą moje usta zesztywniałe i wykrzywione strachem. - Może to przyszła na mnie choroba... Może w gorączce jestem i zdaje mi się, że słyszę krzyk. Dotykam czoła. Nie! Zimne zupełnie... Głowa nie boli... Więc co to? Zwidziało mi się