Tymczasem paryski punkt widzenia daje Sewerynowi inną perspektywę. Może porównywać spektakle u nas okrzyknięte arcydziełami z widowiskami innych twórców, nierzadko rzeczywiście decydujących o obecnym wymiarze europejskiego teatru. W takim zestawieniu widać prawdziwą wartość naszych "cudownych dzieci". Paryż to nie Warszawa i nie Kraków...<br><br>I tu tkwi sedno sprawy. Andrzej Seweryn mimowolnie ujawnia na co dzień skrzętnie ukrywane, a czasem nawet nieuświadamiane kompleksy ludzi polskiego teatru, także krytyki. Zadufanie w sobie, zamknięcie na innych, skłonność do samouwielbienia. Bo on przybywa ze świata, który działa w innej skali. Tymczasem w Polsce wciąż mamy inne obyczaje, inne dyskusje i spory. O co? A choćby