Umarłej klasie Tadeusza Kantora.<br>Myśląc o tych dwóch przedstawieniach miałam również w pamięci spektakl Krystiana Lupy Kalkwerk według Thomasa Bernharda, który nie stanowi tutaj przedmiotu moich rozważań, a jednak w wielu aspektach współbrzmi z wymienionymi spektaklami (niekiedy na zasadzie przeciwieństwa).<br>Te trzy przedstawienia - tak przecież od siebie odległe - łączy wyraziste modelowanie szybkości i posługiwanie się rytmem jako podstawowymi środkami wyrazu. We wszystkich - pojawia się temat słowa, które utraciło swą nośność semantyczną. Wszystkie trzy mówią o kryzysie wyraźnej, stabilnej formacji kulturowej; są spektaklami o "przełomie epok" i związanym z nim - kryzysem i zwątpieniem.<br>Ciężar budowania znaczeń w tych spektaklach spada na inne