twarzy, ale o wiele mniejszy. Dla pewności pomacał się dokładnie. Wróciło czucie w nogach, choć nadal nie potrafił wykrztusić z siebie ani słowa. Stał naprzeciw jakiejś ściany albo muru z wąską szczeliną, przez którą wlewała się strużka światła. Za jego plecami dyszał Północny. Gorący oddech rozchodził się po ciele jak mrowiący dreszcz.<br>- Popatrz, co się będzie działo. - Północny chwycił go za głowę i silnym ruchem przycisnął ją do szczeliny.<br>Znaleźli się w podziemiach "Belzekomu". Ogromny pokój obity brązową boazerią, rozświetlony dziwacznymi lampionami. Po lewej i prawej masywne drzwi. Uwagę Zygmunta przykuł ekran zawieszony na wprost szczeliny, tak duży, że zajmował całą