domu...<br>Chylił się nad nią zaskoczony, powoli zaczynał rozumieć, rosła litość, że tak niewiele trzeba, by mogła wznieść na jednym odruchowym słowie całą budowlę przyszłości. Ona mnie kocha - powracało jak oskarżenie - kocha.<br>- Chciałabym to zawsze słyszeć, do ostatniego dnia - szeptała przywierając do niego mokrym, rozpalonym policzkiem.<br>Poprzez siatki w oknach mrowiły się rozmazane światełka na murach sąsiednich willi, zaciągało dotkliwym smutkiem, jakbyś krepą powiał nad kwaterami wiejskiego cmentarza w dzień, kiedy się płomykiem świecy wspomina zmarłych.<br>- Jutro jedziemy - odpychał złe myśli. Przegięła się ku niemu, ocierała policzkiem mrucząc z zadowolenia, jak mała dziewczynka, której brakło słów, by wyrazić rozradowanie i wdzięczność